امام حسن علیه­السلام می­فرماید:

عَجِبْتُ لِمَنْ یَتَفَکَّرُ فی مَاْکُولِهِ کَیْفَ لا یَتَفَکَّرُُ فی مَعْقُولِهِ، فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ ما یُؤْذیهِ وَ یُودِعُ صَدرَهُ ما یُرْدِیهِ .

عجب دارم از آنها که به غذای جسم خود می­اندیشند، اما به غذای روح خود نمی­اندیشند، خوراک ناراحت کننده از شکم دور می­دارند، اما قلب خود را با مطالب هلاکت­زا آکنده می­کنند.

شرح کوتاه

همانطور که پیشوای بزرگ ما فرموده مردم معمولا در غذای جسمانی خود سختگیرند؛ جز در پرتو نور چراغ دست به سفره نمی­برند، جز با چشم باز لقمه بر نمی­گیرند، از غذاهای مشکوک می­پرهیزند و بعضی هزارگونه نکات بهداشتی را درتغذیه­ی جسم رعایت می­کنند.

اما در غذای جان با چشم بسته در لابلای ظلمتهای بی­خبری هرگونه غذای فکری مشکوکی را در درون جان خود می­ریزند، گفتار دوستان نامناسب، مطبوعات بدآموز، تبلیغات مشکوک یا مسموم را به آسانی می­پذیرند و این جای بسیار شگفتی است.